de IJssel Tribune Wat een leuk stukje weer! En we zijn er zelfs onderdeel van 😊
𝙇𝙞𝙚𝙫𝙚 𝙈𝙚𝙧𝙡𝙚,
Goed geraden: wij hebben uiteindelijk Sélestat aangedaan, hoewel dat niet het plan was. We konden het niet laten een kijkje te nemen. Ik wilde toch weten of “wij” de mooiste van de twee watertorens hebben. En de gelijkenissen tussen de Deventer watertoren en die in Sélestat zijn zeker opvallend te noemen: de karakteristieke uitkragende vorm, de steensoort, de nagebootste stijlelementen van de Hollandse renaissance… Dat heeft de lokale wateringenieur met de naam Behr destijds netjes gedaan. Maar: naar mijn bescheiden mening heeft Deventer gelukkig de mooiste toren. De Elzasser editie ontbeert toch een bepaalde finesse, een weelde aan details die de Deventer watertoren rijk is – puik werk van Deventer (en Groninger) stadarchitect J.A. Mulock Houwer destijds.
Wist je trouwens dat de watertoren van Sélestat ook over een eigen lemma op Wikipedia beschikt? Had ons weer een afslag gescheeld. Verder was er in Sélestat namelijk niet bijster veel te doen. Ach ja... Zoals je zegt: alles voor het avontuur, hè!
Op avontuur in eigen stad – ik ga maar al te graag met je mee. Hoezeer ik ook genoten heb van onze vakantie in La Douce France, voorlopig heb ik even genoeg van het buitenland gezien. Tijd om onze eigen stad weer een stukje beter te leren kennen – wat (de geschiedenis van) Deventer betreft ben ik immers zelf nog een Groen Menneke. Dus ik beweeg mee. Op mijn eigen tempo weliswaar, want ik ben niet bepaald het sportieve type, maar toch: ik loop met je mee. “Doar löppe,” plachten ze hier te zeggen, toch?
Wellicht is het al eens de revue gepasseerd in een van mijn eerdere brieven, maar de binnenstad is mijn voortuin. In minder dan tien minuten loop ik van m’n huis naar de Brink. Sterker nog, die nabijheid tot de rijke stadsgeschiedenis is voor mij één van de voornaamste redenen – de voornaamste reden is, vanzelfsprekend, mijn lief – om in Deventer te komen wonen. Zet mij niet in een, om maar even iets te noemen, Lelystad neer! Het gebrek aan een ver verleden zou me doodongelukkig maken. Voor velen is nieuwbouw een zegen – en zeg nou zelf: alles nieuw, hoe chill is dat? – maar voor mijn ogen veelal een vloek. Ken je het Instagram-account Ugly Belgian Houses? Er bestaat ook een Nederlandse versie van dat fenomeen. Aanschouw en verwonder u.
Enfin. Het is geenszins mijn bedoeling om de smaak van anderen af te kraken, maar mijn ontwerpershart ondergaat geregeld een infarct wanneer ik langs dat soort huizen fiets. Doe mij dan maar “ouwe meuk” zoals de binnenstad, het Bergkwartier of de Nieuwe Markt. De Fermerie: twee jaar geleden streek ik daar, nog niet in Deventer wonende en op zoek naar verkoeling, neer tijdens de snikhete Deventer Boekenmarkt van dat jaar. Waarover gesproken... Mijn schrijvershart onderging een (driedubbel) infarct toen ik hoorde dat ook de Boekenmarkt van dit jaar door het coronavirus werd afgezegd. Begrijpelijk, verstandig, maar ook: eeuwig zonde.
Er rest ons niets anders dan de bibliotheek te bezoeken, boekhandels en antiquariaten aan nadere inspectie te onderwerpen en de stad af te speuren in de hoop op minibiebs te stuiten. Hoor ik jou daar nu Molenstraat zeggen? Van de week heb daar nog een kwart van de Ruil Boeken Kast gevuld met titels die ik helaas van de hand moest doen – afscheid nemen van boeken doet altijd zeer, geen uitzonderingen. Wanneer was je daar voor het laatst, Merle? Zou het zomaar kunnen dat jij nu een (of meerdere) boek(en) van mij op je leesstapel heb liggen? Naast ‘Maanscherf’ natuurlijk... Ik blijf zeggen wat ik anderen heb horen zeggen: toeval bestaat niet.
Aan de andere kant van de Singel hoor ik merels met het fanatisme van Kowet-supporters kabaal maken. Komen ze toch weer even ter sprake, die vogels. Niet verwonderlijk, want het lijkt erop dat de stad Deventer – net als wij tweeën, Merle – een obsessie met vogels heeft. Eerst was er Finch, toen kwam BIRD en straks opent Mees haar deuren… Dat laatstgenoemde etablissement, Parkcafé Mees, moet het Vogeleiland nieuw elan gaan geven. Dat werd tijd, want, zo heb ik mij laten vertellen, het is al jaren een plek van vergane glorie. Slenterend door dat stukje Rijsterborgherpark valt te zien waarom: het afgezonderde Vogeleiland steekt schril af tegen het verder open en vriendelijk aandoende park. Door de hoge en dichte vegetatie is het er donker, de straatverlichting op het eiland is verdienstelijk maar zeker niet sfeerverhogend, het paviljoen kan wel een likje verf gebruiken (daar wordt nu dus iets aan gedaan) en de volières waren eveneens aan een onderhoudsbeurt toe. Dit jaar nog moet het gehele Vogeleiland een facelift krijgen – op zoek naar verloren tijd. Deventer wordt weer een stukje mooier.
Na dit ommetje arriveer ik bij de spoorbrug. Terwijl ik daar loop, bedenk ik dat we thuis een foto van dit tafereel hebben hangen bij het toilet. Het is een oude foto, een cadeautje van mijn zwager toen we naar Deventer verhuisden. Een stoet kinderen poseert op een brug, de weg onder hun voeten verhard met kinderkopjes. Vier rijkelijk versierde lantaarnpalen lijstten het groepje uitgelaten kinderen in. Over welke brug het hier gaat is niet direct duidelijk, maar bovenaan de foto prijkt met sierlijke letters de locatie waar deze foto geschoten is: “Deventer – Drakenbrug”. Datering ontbreekt, maar het is overduidelijk een foto uit de vorige eeuw, ergens aan het begin ervan, of misschien zelfs uit de eeuw daarvoor. Hoe anders de brug er vandaag de dag bij ligt…
Pas ter hoogte van Apotheek Meindersma besef ik dat dit niet de plek is waar jouw route ons heen behoort te leiden. Ik ben op de verkeerde plek onder het spoor door geglipt, als een kip zonder kop loop ik op de automatische piloot naar huis. De tropische hitte speelt me weer parten, Merle – het is nog een paar graden warmer en vooral plakkeriger dan in Frankrijk. De stoep voelt stroperig aan onder mijn schoenzolen; het lijkt wel alsof ik door een föhn aan het moonwalken ben. Ik heb dringend verkoeling nodig, want zoals je inmiddels weet ben ik op m’n heetst bepaald niet op m’n best. De rest van de route houdt je van me tegoed – beloofd.
‘Zegt dat waar je avontuur je brengt niet alles over wie jij bent, wie ik ben en wie wij zijn?’ vroeg je in je jongste brief. Een ontzettend lastige vraag, waarop ik geen direct antwoord paraat heb. Want “waar” je levensavontuur je brengt kan in ontelbare manieren opgevat of uitgelegd worden: doel je op een specifieke geografische locatie? Een socio-economische of -culturele positie op de maatschappelijke ladder? De parameters om te weten wie je (denkt dat je) bent zijn voor ieder mens anders. Dat maakt identiteit ook zo’n vloeibaar begrip.
Helder nadenken is met deze hitte knap lastig, merk ik, maar op de vraag wie ik ben, wie wij zijn, kan ik alleen maar antwoorden met de Bijbelse woorden: mijn naam is Legioen, want wij zijn met velen. In hoeverre kun je jouw eigen identiteit ontwaren of definiëren uit de manier waarop je je verhoudt tot anderen?
Wie weet stuiten we binnenkort bij de Ruil Boeken Kast op het antwoord. Of op elkaar.
𝙄𝙣 𝙖𝙛𝙬𝙖𝙘𝙝𝙩𝙞𝙣𝙜 𝙫𝙖𝙣 𝙟𝙚 𝙫𝙤𝙡𝙜𝙚𝙣𝙙𝙚 𝙗𝙧𝙞𝙚𝙛 𝙫𝙚𝙧𝙗𝙡𝙞𝙟𝙛 𝙞𝙠, 𝙡𝙞𝙚𝙫𝙚 𝙈𝙚𝙧𝙡𝙚,
𝙇𝙖𝙪𝙧𝙚𝙣𝙨
𝘗𝘢𝘳𝘬𝘤𝘢𝘧é 𝘔𝘦𝘦𝘴 𝘰𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘝𝘰𝘨𝘦𝘭𝘦𝘪𝘭𝘢𝘯𝘥 𝘰𝘱𝘦𝘯𝘵 𝘮𝘦𝘥𝘪𝘰 𝘢𝘶𝘨𝘶𝘴𝘵𝘶𝘴 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦𝘶𝘳𝘦𝘯. 𝘝𝘰𝘭𝘨 𝘻𝘦 𝘰𝘱 Mees Deventer.
𝘚𝘵𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘝𝘰𝘨𝘦𝘭𝘦𝘪𝘭𝘢𝘯𝘥 𝘋𝘦𝘷𝘦𝘯𝘵𝘦𝘳 (𝘷𝘰𝘭𝘨 𝘻𝘦 𝘩𝘪𝘦𝘳: Stichting Vogeleiland) 𝘻𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘪𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘰𝘯𝘵𝘸𝘪𝘬𝘬𝘦𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘝𝘰𝘨𝘦𝘭𝘦𝘪𝘭𝘢𝘯𝘥. 𝘚𝘪𝘯𝘥𝘴 1 𝘫𝘶𝘭𝘪 2020 𝘰𝘯𝘵𝘷𝘢𝘯𝘨𝘵 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘶𝘣𝘴𝘪𝘥𝘪𝘦 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘎𝘦𝘮𝘦𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘋𝘦𝘷𝘦𝘯𝘵𝘦𝘳. 𝘖𝘮 𝘵𝘦 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘻𝘪𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘳𝘦𝘯𝘰𝘷𝘢𝘵𝘪𝘦- 𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳𝘩𝘰𝘶𝘥𝘴𝘬𝘰𝘴𝘵𝘦𝘯 𝘱𝘭𝘶𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘰𝘳𝘨𝘢𝘯𝘪𝘴𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘦𝘭𝘦 𝘦𝘯 𝘦𝘥𝘶𝘤𝘢𝘵𝘪𝘦𝘷𝘦 𝘦𝘷𝘦𝘯𝘦𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘚𝘵𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘝𝘰𝘨𝘦𝘭𝘦𝘪𝘭𝘢𝘯𝘥 𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘢𝘤𝘵𝘪𝘦 𝘰𝘱 𝘩𝘶𝘯 𝘸𝘦𝘣𝘴𝘪𝘵𝘦. 𝘋𝘰𝘯𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘬𝘢𝘯 𝘷𝘪𝘢 http://stichtingvogeleilanddeventer.nl/ .
𝘝𝘦𝘳𝘨𝘦𝘦𝘵 𝘰𝘰𝘬 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘍𝘪𝘯𝘤𝘩 𝘦𝘯 𝘉𝘐𝘙𝘋 𝘣𝘺 𝘛𝘰𝘣𝘣𝘦 𝘵𝘦 𝘷𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘳𝘦𝘴𝘱𝘦𝘤𝘵𝘪𝘦𝘷𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 HOTEL FINCH 𝘦𝘯 BIRD by Tobbe. 𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘪𝘯𝘧𝘰𝘳𝘮𝘢𝘵𝘪𝘦 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘷𝘪𝘯𝘵𝘢𝘨𝘦 𝘧𝘰𝘵𝘰 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘋𝘳𝘢𝘬𝘦𝘯𝘣𝘳𝘶𝘨 𝘷𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘻𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘫𝘶𝘭𝘭𝘪𝘦 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘱𝘰𝘴𝘵 𝘷𝘢𝘯 ‘𝘏𝘦𝘳𝘪𝘯𝘯𝘦𝘳 𝘫𝘦 𝘋𝘦𝘷𝘦𝘯𝘵𝘦𝘳’: https://www.facebook.com/HerinnerJeDeventer/photos/a.397210817044085/602495489848949/
𝘿𝙚 𝙛𝙤𝙩𝙤’𝙨 𝙫𝙖𝙣 𝙇𝙖𝙪𝙧𝙚𝙣𝙨 𝙚𝙣 𝙈𝙚𝙧𝙡𝙚 𝙯𝙞𝙟𝙣 𝙜𝙚𝙢𝙖𝙖𝙠𝙩 𝙙𝙤𝙤𝙧 Marcel de Graaf fotografie, 𝙛𝙤𝙩𝙤𝙜𝙧𝙖𝙖𝙛 𝙫𝙖𝙣 𝙙𝙚 𝙄𝙅𝙨𝙨𝙚𝙡 𝙏𝙧𝙞𝙗𝙪𝙣𝙚. 𝘿𝙚 𝙛𝙤𝙩𝙤’𝙨 𝙫𝙖𝙣 𝙙𝙚 𝙡𝙤𝙘𝙖𝙩𝙞𝙚𝙨 𝙪𝙞𝙩 𝙙𝙚 𝙗𝙧𝙞𝙚𝙛 𝙯𝙞𝙟𝙣 𝙙𝙤𝙤𝙧 𝙇𝙖𝙪𝙧𝙚𝙣𝙨 𝙚𝙣 𝙈𝙚𝙧𝙡𝙚 𝙯𝙚𝙡𝙛 𝙜𝙚𝙢𝙖𝙖𝙠𝙩.
𝙇𝙖𝙪𝙧𝙚𝙣𝙨 𝙚𝙣 𝙈𝙚𝙧𝙡𝙚 𝙠𝙚𝙣𝙣𝙚𝙣 𝙚𝙡𝙠𝙖𝙖𝙧 𝙣𝙞𝙚𝙩. 𝘓𝘢𝘶𝘳𝘦𝘯𝘴 𝘪𝘴 𝘢𝘶𝘵𝘦𝘶𝘳 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦𝘣𝘶𝘶𝘵𝘳𝘰𝘮𝘢𝘯 Maanscherf 𝘦𝘯 𝘔𝘦𝘳𝘭𝘦 𝘪𝘴 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥𝘳𝘦𝘥𝘢𝘤𝘵𝘦𝘶𝘳 𝘣𝘪𝘫 de IJssel Tribune. 𝘈𝘭𝘭𝘦𝘣𝘦𝘪 𝘸𝘰𝘯𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘪𝘯 𝘋𝘦𝘷𝘦𝘯𝘵𝘦𝘳; 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘢𝘥 𝘷𝘰𝘭 𝘣𝘦𝘬𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘦𝘯 𝘮𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘣𝘦𝘬𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘭𝘦𝘯. 𝘌𝘭𝘬𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫 𝘦𝘭𝘬𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘳𝘪𝘦𝘧, 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘦𝘯 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘫𝘶𝘪𝘴𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴. 𝘝𝘢𝘯𝘢𝘧 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘱𝘭𝘦𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘋𝘦𝘷𝘦𝘯𝘵𝘦𝘳 𝘻𝘰𝘦𝘬𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨. 𝘐𝘯 𝘦𝘭𝘬𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘰𝘮𝘨𝘦𝘷𝘪𝘯𝘨. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘧 𝘻𝘦 𝘥𝘪𝘦 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘷𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯…
#deventer #deijsseltribune #maanscherf #lievelaurens #lievemerle #watertoren #fermerie #meesdeventer #hotelfinchdeventer #birdbytobbe #kowet #rijsterborgherpark #vogeleiland #boekenmarkt #minibieb #ruilboekenkast #drakenbrug #apotheekmeindersma #schrijven #brief #correspondentie #zichtbaarheid #onzichtbaarheid #herinneringen #heden #verleden #toekomst #identiteit #brief8 ... See more
